Rekonstrukcja więzadeł stawu skokowego

Rekonstrukcja uszkodzeń więzadłowych wykorzystuje obecnie techniki operacyjne o małej inwazyjności.

Tego typu zabiegi wykonuje się małoinwazyjnie „mini-open” lub artroskopowo, co pozwala również ocenę struktur wewnątrzstawowych operowanego stawu. Operacja wymaga wykonania zaledwie kilkumilimetrowych nacięć w skórze, co znacznie ogranicza ryzyko zakażenia okołooperacyjnego, a dodatkowo zapewnia szybszy powrót pacjenta do zdrowia.

Leczenie zachowawcze w przypadku uszkodzenia więzadeł stawu skokowego często daje dobre rezultaty ale gdy nie przynosi efektów należy wykonać rekonstrukcję . Wykonanie zabiegu chirurgicznego ma na celu odtworzenie anatomicznej i biomechanicznej funkcji więzadła, a tym samym zapobieganie niestabilności i rozwojowi wczesnych zmian zwyrodnieniowych. Uszkodzone więzadło może zostać zrekonstruowane lub zastąpione przeszczepem – najczęściej pochodzi on z pobranych od pacjenta ścięgien. Podczas rekonstrukcji stosowana jest anatomiczna technika wprowadzania i osadzania przeszczepu.

Wskazania do zabiegu

Zabieg rekonstrukcji więzadeł stawu skokowego zalecany jest u osób, które odczuwają niestabilność tego stawu określaną często jako wrażenie niepewności lub uciekania. Tego typu operacja zapobiega wtórnym uszkodzeniom powierzchni chrzęstnych . Powinna zostać przeprowadzona po około 4-6 miesiącach od pierwotnego uszkodzenia.

Zabieg rekonstrukcji więzadeł

Przed operacją pacjenta bada anestezjolog i wyjaśnia działanie stosowanego w danym przypadku znieczulenia. Zabieg zazwyczaj odbywa się w znieczuleniu miejscowym, lędźwiowym, co ogranicza w dużym stopniu negatywne objawy charakterystyczne dla znieczulenia ogólnego, a więc nudności i wymioty, bóle gardła i krtani oraz uczucie ogólnego rozbicia. Zdarza się też, że w niektórych przypadkach konieczne jest zastosowanie znieczulenia ogólnego. Po zakończeniu działań naprawczych staw zostaje zaopatrzony w jałowy opatrunek i stabilizator, a w stawie pozostawia się dren odprowadzający nadmiar krwi usuwany następnego dnia. Oprócz tego stosowane są opatrunki chłodzące. Tego typu zabiegi przeprowadzane są w trybie chirurgii jednego dnia. Pacjent zgłasza się w dniu operacji do szpitala w godzinach porannych (powinien być na czczo), a jego wypisanie możliwe jest już następnego dnia.

Przygotowanie do zabiegu

Lekarz kwalifikuje pacjenta do zabiegu rekonstrukcji więzadeł na podstawie przeprowadzonych badań klinicznych oraz badania diagnostycznego USG stawu albo badania MRI. W niektórych przypadkach konieczne jest także wykonanie rezonansu magnetycznego. Po konsultacji oraz omówieniu z pacjentem rodzaju planowanej operacji i wskazań do zabiegu ustalany jest jego termin. Na ok. 10-14 dni przed przyjęciem do szpitala powinny zostać wykonane badania dodatkowe, jak grupa krwi, morfologia, analiza moczu, EKG, poziom cukru, elektrolity, próby wątrobowe i układ krzepnięcia oraz zdjęcie klatki piersiowej z opisem. Bezwzględnie wymaganym elementem jest też szczepienie p-WZW B. W przypadku pacjentów z chorobami serca, płuc, nerek, wątroby czy układu nerwowego, operację powinna poprzedzić konsultacja z lekarzem rodzinnym, który wyeliminuje ewentualne przeciwwskazania.

Rekonwalescencja i zalecenia po zabiegu

Pacjent przez kilka dni po zabiegu przyjmuje leki przeciwbólowe i przeciwzakrzepowe. Powinien on w maksymalnym stopniu ograniczyć aktywność fizyczną, ale takie czynności, jak siadanie, stawanie czy chodzenie możliwe są już w pierwszej dobie po operacji. Bardzo istotne jest, aby stosować się ściśle do zaleceń rehabilitanta, który pokaże w jaki sposób należy chodzić nie obciążając niepotrzebnie chorego stawu. Oprócz tego udziela on wskazówek i instruktażu co do wykonywania ćwiczeń i uczy pacjenta poruszać się za pomocą dwóch lasek, z których chory korzystać będzie przez ok. miesiąc po operacji. Pełne obciążenie nogi możliwe jest zazwyczaj po ok. 6 dniach od zabiegu. W trakcie rehabilitacji po rekonstrukcji więzadeł konieczne jest stosowanie stabilizatora stawu – pacjent powinien zabrać go do szpitala, ponieważ jest zakładany bezpośrednio po zabiegu.

Jakie objawy mogą wystąpić po operacji?

Do typowych objawów jakie wystąpić mogą po operacji należy stan gorączkowy pojawiający się zwłaszcza wieczorem i nie przekraczający 38ºC, obrzęk i płyn w stawie, obrzęk okolicy kostek i goleni, umiarkowany do dużego krwawy wylew podskórny na goleni i pod kolanem, a także trudności w utrzymaniu pełnego wyprostu stawu, niewielkie sączenie krwi z rany pooperacyjnej, a także obrzęk i płyn w stawie.

Oprócz wymienionych wyżej typowych dolegliwości, mogą też wystąpić poważniejsze objawy, do których należą gorączka przekraczająca 38,5ºC, silny ból głowy, utrzymujące się nudności i wymioty, narastający bolesny obrzęk kostek, duża ilość krwistej wydzieliny z rany i postępujące zaczerwienienie jej okolic. W takich przypadkach konieczne jest skorzystanie z pomocy medycznej, dlatego pacjenci z tego typu dolegliwościami powinni jak najszybciej zgłosić się do lekarza rodzinnego, ortopedy przeprowadzającego zabieg albo najbliższego szpitala.